Mancunian Verenigingsreizen

Dutch Mancunians on tour!

Ik kan rustig zeggen dat ik elke keer dat ik naar Manchester ga, met 1 of meerdere herinneringen terug kom. Volgens mij kan een ieder die mee gaat dat beamen. Dit kan zomaar eens te maken hebben met een altijd perfecte organisatie, wat zeker wel eens benoemd mag worden.

Wanneer er weer een vliegreis gepland staat, begint deze altijd op dezelfde manier. Namelijk bier halen op station Hengelo. Voor elk station wat we aan doen een halve liter. Zo komen we al lekker in de sfeer en gaat de treinreis naar Schiphol op één of andere manier altijd net wat sneller.  Aangekomen in Amsterdam (een noodzakelijk kwaad, maar het doel heiligt de middelen) staan er altijd al een aantal andere Dutch Mancunians te wachten. Uit alle hoeken van het land kom je dan bekenden tegen, of leer je nieuwe mensen kennen. Vroeger werden we altijd zeer hartelijk ontvangen door onze Veurzitter. Alleen met de jaren komt waarschijnlijk ook het besef dat bier niet wegloopt en de laatste aantal reizen schitterde onze Haagse Held dan ook door afwezigheid op het afgesproken tijdstip, waarop er verzameld mag worden. Dit gezegd hebbende, duiken we altijd redelijk vlot (lees: direct) na het inchecken één van de kroegen in die in de Easyjet hoek zitten. ‘”Potje maken?” Is de eerste vraag die op dat soort momenten gesteld wordt.  Ondergetekende heeft ooit een keer de fout gemaakt om bij het bestellen te vragen of er een middel of groot bier gehaald moest worden. Dom, dom, dom.

Wanneer deze alcoholische versnaperingen met een behoorlijk fanatisme zijn weg geharkt, is het alweer tijd om in zo’n wit/oranje kist de grote plas over te steken. Tijdens deze maar liefst één uur durende vlucht (met wind tegen dan) wordt het de crew van het vliegtuig niet altijd even makkelijk gemaakt. Maar goed, wanneer je bediend moet worden door een strontchagrijnige Liverpool supporter met een oranje sjaaltje om, is het ook extra leuk om deze net even iets meer tot last te zijn met bestellingen waarvan sommigen onder ons ook net wat luidruchtiger worden.

Eenmaal aangekomen in Manchester staat er gelukkig altijd een grote touringcar of enkele taxibusjes klaar om +/- 35 dorstige Dutch Mancunians richting het hotel te brengen waar dat weekend weer menig nachtkastje doormidden gezaagd zal worden. Wat dat betreft is de kamerindeling in de lobby, gedaan door Dennis, altijd een moment om naar uit te kijken. Wie slaapt er wel, en wie slaapt er niet. Mocht het onverhoopt gebeuren dat er een grote kans is dat de hotelbar al gesloten is, wordt er vanuit de bus even een belletje gepleegd met de boodschap dat dit toch echt niet de bedoeling kan zijn. Tot nu toe altijd met groot succes.

Na de eerste nacht is het bij het ontbijt altijd aan de koppies af te lezen wie er dus wel, en wie er dus niet geslapen heeft. Ik zelf hoorde vaak bij de groep die niet geslapen had. Dit kwam voornamelijk door mijn kamergenoot…

Na aankomst in het hotel gaan sommigen nog voor een heerlijk Engels ontbijt. Daarna gaat de één het centrum van Manchester in, en de ander gaat om uren voor de wedstrijd in de rij staan om bij The Bishop Blaize binnen te komen. Voordeel hiervan is dat je in ieder geval geen dorst krijgt. Een tip: wanneer je naar het toilet moet, vertrek tijdig om de trap op te komen. Vaak sta je op de eerste trede al te wachten in een immense rij. Na een flink aantal uurtjes bier drinken (alcoholvrij, geen zorgen Ma!) is het dan tijd om naar het stadion te lopen.

Loop bij de Blaize de deur uit. Sla linksaf. Loop 50 meter. Sla weer linksaf. En zie daar! The Theatre of Dreams in volle glorie. Daar waar we geluk, maar de laatste jaren zeker ook verdriet hebben gekend. En toch blijven we gaan. Elk jaar weer. Teleurstelling of niet, het blijft toch je club.

Na deze hinderlijke onderbreking van een altijd fantastisch weekend, is het dan toch tijd om ergens een hapje te gaan eten. Nooit zal ik vergeten hoe we met een groep van ongeveer 10 personen een tafel probeerden te bemachtigen op een zaterdagavond, zonder reservering. Na anderhalf uur ronddwalen door het centrum van Manchester hadden we eindelijk plek. Vlak voor het bestellen van het voorgerecht vielen meerdere mensen tegelijk het volgende op; ze schenken hier geen bier……dan laat maar! Na nog een klein halfuurtje zoeken (ondertussen is het half 10 ‘s avonds) konden we eindelijk aanschuiven. Met bier. Dit was het wachten meer dan waard!

’s Morgens is het bij het ontbijt altijd aan de koppies af te lezen wie er dus wel, en wie er dus niet geslapen heeft.  Ik zelf hoorde vaak bij de groep die niet geslapen had. Dit kwam voornamelijk door mijn kamergenoot. Nadat iedereen een heerlijk ontbijtje naar binnen heeft gewerkt, is er altijd nog even tijd om te veel geld uit te geven aan te veel dingen die je toch nooit gebruikt, in de Megastore. Het lijkt wel alsof het van tevoren altijd zo gepland wordt dat we precies op tijd op het vliegveld zijn voor de terugreis. Dit kan haast geen toeval zijn. Gelukkig wordt er in de planning altijd 1 tot 1,5 uur meegenomen om op het vliegveld nog het nodige te consumeren. Er zijn altijd mensen die bij de douane-check vergeten dat hun koffer nog open is, en dus na deze check hun gehele bagage van de vloer kunnen oprapen, met een algehele slappe lach als gevolg.

Na een terugvlucht van ongeveer 45 minuten (uiteraard nu met de wind mee) is het weekend dan alweer voorbij. Vaak met een aantal geweldige herinneringen op zak, wordt er afscheid genomen van de reisgenoten van afgelopen weekend.   

Via deze weg wil ik Dennis bedanken voor de altijd geweldig georganiseerde reizen. In al de jaren dat ik deel uitmaak van het reisgezelschap is er nog nooit iets noemenswaardig fout gegaan! Ook Ron bedankt. Voor de vele herinneringen, slappe lach momenten en weet ik veel wat nog meer!

Jullie maken deze vereniging tot een groep waar vriendschappen uit zijn ontstaan. Laten we ervoor zorgen dat, ondanks het beroerde voetbal van onze club, we dit nog vele jaren met elkaar mogen delen!

Robert Bakker